Buk zwyczajny, pospolity (Fagus sylvatica)
Cechy: Buk zwyczajny to drzewo wysokości do 40 metrów. Pień prosty a u starszych gatunków z grubymi żebrami. Kora cienka, jasnoszara. Liście owalne lub eliptyczne, skrętoległe długości 10-15 cm. Początkowo intensywnie zielone potem delikatnie matowo zielone. Owoce to tzw. bukiew - zdrewniała torebka, po dojrzeniu otwiera się 4 klapami uwalniając jeden lub dwa trójkanciaste orzeszki koloru brązowawego.Najbardziej charakterystyczną cechą buka, pozwalającą bez trudu rozpoznać to drzewo o każdej porze roku, jest jego jasna, szara, zawsze gładka kora. Lubi dość wysoką wilgotność powietrza i jest wrażliwy na wiosenne przymrozki, dlatego brak jest jego naturalnych stanowisk w centralnej i wschodniej Polsce. Rośnie na glebach żyznych, wapiennych, napowietrzonych i wilgotnych, ale nie podmokłych. Młode rośliny doskonale znoszą zacienienie.
Okazałe, potężnie zbudowane drzewo liściaste o grubym pniu, masywnych konarach i szerokiej, kopulasto wysklepionej koronie. Osiąga wiek do 350 lat.
Pochodzenie: Środkowa Europa.
Rozmaitości: Ma dość duże wymagania wobec wilgotności gleby i powietrza. Preferuje miejsca zacienione. Drewno buka jest twarde, lekkie i łatwe do obróbki. Podstawowy materiał dla budownictwa i stolarstwa. Używany do wyrobu parkietów i mebli. Buk doskonale nadaje się na żywopłoty gdyż dobrze znosi przycinanie.
Cechy: Buk zwyczajny to drzewo wysokości do 40 metrów. Pień prosty a u starszych gatunków z grubymi żebrami. Kora cienka, jasnoszara. Liście owalne lub eliptyczne, skrętoległe długości 10-15 cm. Początkowo intensywnie zielone potem delikatnie matowo zielone. Owoce to tzw. bukiew - zdrewniała torebka, po dojrzeniu otwiera się 4 klapami uwalniając jeden lub dwa trójkanciaste orzeszki koloru brązowawego.Najbardziej charakterystyczną cechą buka, pozwalającą bez trudu rozpoznać to drzewo o każdej porze roku, jest jego jasna, szara, zawsze gładka kora. Lubi dość wysoką wilgotność powietrza i jest wrażliwy na wiosenne przymrozki, dlatego brak jest jego naturalnych stanowisk w centralnej i wschodniej Polsce. Rośnie na glebach żyznych, wapiennych, napowietrzonych i wilgotnych, ale nie podmokłych. Młode rośliny doskonale znoszą zacienienie.
Okazałe, potężnie zbudowane drzewo liściaste o grubym pniu, masywnych konarach i szerokiej, kopulasto wysklepionej koronie. Osiąga wiek do 350 lat.
Pochodzenie: Środkowa Europa.
Rozmaitości: Ma dość duże wymagania wobec wilgotności gleby i powietrza. Preferuje miejsca zacienione. Drewno buka jest twarde, lekkie i łatwe do obróbki. Podstawowy materiał dla budownictwa i stolarstwa. Używany do wyrobu parkietów i mebli. Buk doskonale nadaje się na żywopłoty gdyż dobrze znosi przycinanie.