Stanowisko dokumentacyjne przyrody nieożywionej jest niewyodrębniającym się na powierzchni lub możliwym do wyodrębnienia, ważnym pod względem naukowym i dydaktycznym, miejscem występowania formacji geologicznych, nagromadzeń skamieniałości lub tworów mineralnych, np. jaskinie lub schroniska podskalne wraz z namuliskami oraz fragmenty eksploatowanych lub nieczynnych wyrobisk powierzchniowych i podziemnych.
Według danych z 31 grudnia 2010 roku liczba stanowisk dokumentacyjnych w Polsce wynosiła 155 i zajmowała powierzchnię 885,2 ha.
Według danych z 31 grudnia 2010 roku liczba stanowisk dokumentacyjnych w Polsce wynosiła 155 i zajmowała powierzchnię 885,2 ha.