GLEBA Gleba jest to powierzchniowa warstwa skorupy ziemskiej, składająca się
z części mineralnych i organicznych powstałych w wyniku oddziaływania czynników glebotwórczych, takich ja klimat, woda, drobnoustroje glebowe, rośliny, zwierzęta oraz działalność gospodarcza człowieka.
Gleba leśna jest niczym innym jak warstwą substancji mineralnych
i organicznych umożliwiającą wzrost i rozwój roślin leśnych. Warstwa mineralna powstaje wskutek procesów wietrzenia skały macierzystej, natomiast warstwa organiczna jest efektem rozkładu organizmów roślinnych
i zwierzęcych na powierzchni gleby oraz w jej wnętrzu i zwana jest próchnicą. W skład próchnicy leśnej wchodzą szczątki roślinne i zwierzęce w różnym stopniu rozdrobnione i naturalnie przetworzone.
z części mineralnych i organicznych powstałych w wyniku oddziaływania czynników glebotwórczych, takich ja klimat, woda, drobnoustroje glebowe, rośliny, zwierzęta oraz działalność gospodarcza człowieka.
Gleba leśna jest niczym innym jak warstwą substancji mineralnych
i organicznych umożliwiającą wzrost i rozwój roślin leśnych. Warstwa mineralna powstaje wskutek procesów wietrzenia skały macierzystej, natomiast warstwa organiczna jest efektem rozkładu organizmów roślinnych
i zwierzęcych na powierzchni gleby oraz w jej wnętrzu i zwana jest próchnicą. W skład próchnicy leśnej wchodzą szczątki roślinne i zwierzęce w różnym stopniu rozdrobnione i naturalnie przetworzone.
Gleby bielicowe
Charakteryzują się bardzo kwaśnym odczynem oraz małą zawartością próchnicy. Posiadają bardzo mało wilgoci. Występują na obszarach Europy Środkowej i Północnej, na Nizinie Wschodnioeuropejskiej, na obszarach Kanady i w północnej części USA.
W Polsce gleby bielicowe zajmują ok. 25% powierzchni całego kraju, głównie we wschodniej części Pojezierza Pomorskiego i północnej części Niziny Mazowieckiej. Ze względu na ubóstwo składników mineralnych oraz próchnicy są w większości porośnięte borami sosnowymi.
Charakteryzują się bardzo kwaśnym odczynem oraz małą zawartością próchnicy. Posiadają bardzo mało wilgoci. Występują na obszarach Europy Środkowej i Północnej, na Nizinie Wschodnioeuropejskiej, na obszarach Kanady i w północnej części USA.
W Polsce gleby bielicowe zajmują ok. 25% powierzchni całego kraju, głównie we wschodniej części Pojezierza Pomorskiego i północnej części Niziny Mazowieckiej. Ze względu na ubóstwo składników mineralnych oraz próchnicy są w większości porośnięte borami sosnowymi.
Gleby brunatne
Charakteryzują się odczynem obojętnym lub w południowych rejonach nawet słabo alkalicznym. Struktura poziomu próchnicznego jest wyraźnie wykształcona i w znacznym procencie wodoodporna, co stwarza korzystne warunki dla rozwoju systemu korzeniowego roślin uprawnych. Gleby brunatne właściwe powstają z utworów bogatych w zasady. Poziom próchniczy ma miąższość od 15 do 30 cm. Gleby te stanowią 25% gleb na terytorium Polski. Występują w klimacie umiarkowanym – oceanicznym, głownie pod lasami liściastymi i mieszanymi, w Europie Zachodniej i Południowej, Korei, Japonii, Południowej Afryce i Wschodniej Australii. Możliwość uprawy roślin zbożowych i okopowych, jednak konieczne jest intensywne nawożenie.
Charakteryzują się odczynem obojętnym lub w południowych rejonach nawet słabo alkalicznym. Struktura poziomu próchnicznego jest wyraźnie wykształcona i w znacznym procencie wodoodporna, co stwarza korzystne warunki dla rozwoju systemu korzeniowego roślin uprawnych. Gleby brunatne właściwe powstają z utworów bogatych w zasady. Poziom próchniczy ma miąższość od 15 do 30 cm. Gleby te stanowią 25% gleb na terytorium Polski. Występują w klimacie umiarkowanym – oceanicznym, głownie pod lasami liściastymi i mieszanymi, w Europie Zachodniej i Południowej, Korei, Japonii, Południowej Afryce i Wschodniej Australii. Możliwość uprawy roślin zbożowych i okopowych, jednak konieczne jest intensywne nawożenie.
Czarne ziemie
Czarne ziemie powstają na utworach mineralnych zasobnych w materię organiczną oraz węglan wapnia, lub będących pod wpływem wód gruntowych zasobnych w kationy wapnia. Występują na obszarach płaskich obniżeń, obszarach pojeziernych, starych aluwiach, obrzeżeniach torfowisk i deluwiach. Ich powstanie jest generalnie uwarunkowane długotrwałym oddziaływaniem wysokiego zwierciadła wód gruntowych, ale kształtują się również na bardzo ciężkich glinach i iłach w warunkach utrudnionego przesiąkania wód opadowych. W Polsce takiego pochodzenia są czarne ziemie kętrzyńskie i gniewskie. Ich rozwój związany jest z obecnością roślinności łąkowo-zaroślowej lub darniowo-leśnej. Wartość użytkowa czarnych ziem jest różna w zależności od miąższości poziomu próchniczego, fizycznych i chemicznych właściwości skał itd. Generalnie uznaje się je za gleby bardzo żyzne. Pod względem bonitacyjnym zaliczane są do II i III klasy. Bardzo urodzajne są czarne ziemie wykształcone z glin marglistych.
Czarne ziemie powstają na utworach mineralnych zasobnych w materię organiczną oraz węglan wapnia, lub będących pod wpływem wód gruntowych zasobnych w kationy wapnia. Występują na obszarach płaskich obniżeń, obszarach pojeziernych, starych aluwiach, obrzeżeniach torfowisk i deluwiach. Ich powstanie jest generalnie uwarunkowane długotrwałym oddziaływaniem wysokiego zwierciadła wód gruntowych, ale kształtują się również na bardzo ciężkich glinach i iłach w warunkach utrudnionego przesiąkania wód opadowych. W Polsce takiego pochodzenia są czarne ziemie kętrzyńskie i gniewskie. Ich rozwój związany jest z obecnością roślinności łąkowo-zaroślowej lub darniowo-leśnej. Wartość użytkowa czarnych ziem jest różna w zależności od miąższości poziomu próchniczego, fizycznych i chemicznych właściwości skał itd. Generalnie uznaje się je za gleby bardzo żyzne. Pod względem bonitacyjnym zaliczane są do II i III klasy. Bardzo urodzajne są czarne ziemie wykształcone z glin marglistych.